Er zijn geen domme vragen (Deel 2)
Om een echte vraag te kunnen stellen is een beetje onwetendheid nodig. Een beetje dommigheid, dat schreef ik in het eerste deel van ‘geen domme vragen’. Soms is de onwetendheid echter overduidelijk. Althans voor degene die antwoorden geeft, of zou willen geven. Niet weten is op zich niet erg, er is zoveel dat we niet weten. Niet weten wordt wel belastend als we ‘weten’ dat we het antwoord absoluut nodig hebben. En ons tegelijk niet meer bewust zijn van de onwetendheid die echt vragen stellen inhoudt. Soms stellen we dan een vraag, en wachten we het antwoord niet af! Dat antwoord geven we dan zelf.
Dat is dan de tweede beperking die ik wil opleggen aan de zin ‘ er zijn geen domme vragen…’. Dat gaat bijvoorbeeld zo:
Dokter, wat is er met mij aan de hand?
Ik,…
…Dokter, ik denk dat het kanker is, ik voel dat al zo lang in mijn buik, en het is zo plots gekomen, zo was het ook bij mijn moeder. Wat is er met mij aan de hand, dokter?
Wel,..
..Het is zeker kanker, ik voel dat als patiënt, het kan niets anders zijn…
Dus ook in de relatie
Wat is er aan de hand?
Wel,…
…Ik weet wat er aan de hand, is , het is die collega van jou he, ik zie het wel aan je ogen als je over hem spreekt, wat is er aan de hand, zeg het mij
Wel,…
…Ge moet er niet rond draaien, al de tekens zijn, er. Ik heb hem ook gegoogled, het ziet er mij zo echt ne lelijke uit, dan nog met hem, wat ziet ge toch in hem. Awel, zeg het dan wat is er aan de hand….?
Bij mensen die erg gespannen zijn zie ik vaak ook bovenstaande fenomeen optreden. De vraag die geen antwoord toelaat. Degene die niet weet, geeft hier zelf het antwoord. Daarom is dit ook geen echte vraag. Wat zit hier fout? De vrager weet dat hij het niet weet, de vrager laat evenwel geen ruimte voor een antwoord. Mogelijk gelooft hij niet dat er een echt antwoord zal komen, en dan vervalt hij weer in niet weten, stelt opnieuw een vraag en geeft opnieuw zelf het antwoord. Open staan voor een antwoord kan veel onzekerheid oproepen. Zelf het antwoord geven lost dat enkel schijnbaar op.
Er zijn dus ook vragen die niet genoeg ‘dommigheid’ inhouden. Er ontbreekt de durf om te beseffen dat je het echt niet weet. En dat je daarom om een antwoord vraagt. Vaak ontbreken die vragen ook vertrouwen in de eerlijkheid of de kennis van de bevraagde. In geval je degene die je bevraagd niet vertrouwd, is dan weer niet zo slim om een vraag te stellen. Je weet op voorhand dat je het antwoord niet zal geloven.
